Δίκτυο Αναδόχων Γονέων: Η σημαντική ανάγκη για αναδοχή παιδιών με αναπηρία
Τα παιδιά που παραμένουν στα «αζήτητα» των ιδρυμάτων είναι κυρίως αυτά που έχουν αναπηρίες ή είναι σε μεγαλύτερη ηλικία, συχνά ανεπιθύμητα για αναδοχή, παρά την αυξανόμενη ανάγκη τους να αποδεσμευτούν από τα ιδρύματα και να αποκτήσουν ένα οικογενειακό περιβάλλον. Αυτή η κατάσταση ανέδειξε την ανάγκη για ενημέρωση και ευαισθητοποίηση γύρω από τα θέματα αναδοχής, και ειδικότερα για τα παιδιά που βρίσκονται σε μειονεκτική θέση.
Είναι αξιοσημείωτο ότι, παρ’ όλη την ψήφο ενός νέου νόμου που ρυθμίζει την αναδοχή και την τεκνοθεσία (4538/2018) και τη λειτουργία της ηλεκτρονικής πλατφόρμας https://www.anynet.gr/, οι αιτήσεις που αφορούν παιδιά με αναπηρίες ή μεγαλύτερα των 8 ετών παραμένουν ελάχιστες. Αυτό το φαινόμενο καταδεικνύει την ανάγκη για στρατηγικές που θα προσελκύσουν περισσότερους υποψήφιους αναδόχους στην υιοθέτηση αυτών των παιδιών.
Η προσωπική εμπειρία της Σοφίας Καζάκου
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την αναδοχή των παιδιών, το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων πραγματοποίησε συνεντεύξεις με δύο γυναίκες καθόλου κοινές, αλλά πρότυπα προσφοράς και αφοσίωσης. Η Σοφία Καζάκου είναι μία από αυτές, φιλοξενώντας τους τελευταίους μήνες την Μαρία, ένα 4χρονο κορίτσι που είναι τετραπληγικό και έχει μικροκεφαλία. Η Σοφία, βρεφονηπιοκόμος στο ίδρυμα, αποφάσισε να προχωρήσει σε αναδοχή, επισημαίνοντας ότι “το μόνο που θέλουν αυτά τα παιδιά είναι αγάπη”. Η απόφαση αυτή προήλθε από την ανάγκη της να προσφέρει σε ένα παιδί και την επιθυμία να δει την Μαρία να ευημερεί.
«Το μέλημά μου είναι να καταφέρει να αυτοεξυπηρετείται», δηλώνει η 48χρονη, υπογραμμίζοντας ότι η αναδοχή θα πρέπει να είναι διαχειρίσιμη και η σταθερή σχέση με το παιδί είναι απολύτως απαραίτητη. Η Σοφία παρατηρεί ότι οι περισσότεροι που επιθυμούν να υιοθετήσουν επιλέγουν υγιή και μικρότερα παιδιά, αδιαφορώντας για τα παιδιά που επιθυμούν την αγάπη και την φροντίδα.
Η Ντίνα και η απόφασή της για αναδοχή
Η 45χρονη Ντίνα ανέλαβε την ευθύνη της αναδοχής ενός 11χρονου κοριτσιού, ξεκινώντας την εσωτερική της διαδικασία αναζήτησης και αποδοχής. Παρόλο που δεν είχε ποτέ προσπαθήσει να αποκτήσει παιδιά, αποφάσισε να κάνει τη διαφορά, δηλώνοντας πως «η ανάγκη να κάνω κάτι πέρα από τον εαυτό μου» ήταν το κίνητρο που την ώθησε να αποκτήσει πλατύτερη προοπτική. Με μεγάλο ηλικιακό εύρος αναζήτησης, διαπίστωσε την κατάλληλη σύνδεση με ένα κορίτσι που χρειαζόταν υποστήριξη και αγαθότητα.
Η Ντίνα σχολιάζει: «Οι πρώτες συναντήσεις στο ίδρυμα ήταν δύσκολες, καθώς έπρεπε το κορίτσι να ξεπεράσει τις αναστολές του». Αναγνωρίζοντας ότι η αναδοχή δεν είναι απλώς νομική διαδικασία, αλλά και συναισθηματική, η Ντίνα και το κορίτσι της εργάζονται καθημερινά για να χτίσουν μια σχέση εμπιστοσύνης. Παρά τα αναπτυξιακά προβλήματα και την ανάγκη ειδικής αγωγής του κοριτσιού, η Ντίνα είναι αποφασισμένη να το υποστηρίξει και να της προσφέρει το καλύτερο δυνατό μέλλον.
Αναγκαία η αλλαγή στις διαδικασίες αναδοχής
Η πρόεδρος του Δικτύου Αναδόχων Γονέων για την Κοινωνική Προστασία των Ανηλίκων, Ελένη Γεώργαρου, υπογραμμίζει την ανάγκη να απεμπλακεί η διαδικασία αναδοχής από τις απρόσωπες ηλεκτρονικές πλατφόρμες. Σύμφωνα με την κ. Γεώργαρου, η δημιουργία προσωπικών σχέσεων θα μπορούσε να ενισχύσει τα ποσοστά αναδοχής παιδιών με αναπηρία και μεγαλύτερης ηλικίας. Επισημαίνει ότι πρέπει να ανακοινώνονται οι ανάγκες των ιδρυμάτων ώστε να ενδιαφέρονται περισσότεροι υποψήφιοι ανάδοχοι.
Η κ. Γεώργαρου προτάσσει ένα παράλληλο σύστημα που θα διευκολύνει την επαφή με υποψήφιους γονείς και φορείς, προκειμένου οι ενδιαφερόμενοι να γνωρίζουν καλύτερα τα παιδιά και τις ανάγκες τους. Σημαντική είναι επίσης η ανάγκη να καταγραφούν αναλυτικά οι ηλικιακές ομάδες και οι ανάγκες των παιδιών στα ιδρύματα, για να κινητοποιηθούν περισσότερες αιτήσεις αναδοχής.
Συνολικά, η ριζική αλλαγή των διαδικασιών αναδοχής και η εστίαση στις προσωπικές σχέσεις θα μπορούσαν να συμβάλλουν στη βελτίωση της ζωής πολλών παιδιών που αναζητούν ένα ασφαλές και αγαπημένο περιβάλλον.